ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Κάτω τα χέρια από τους φοιτητές!

Τίνα Ζορμπαλά, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Γιώργος Κάργας, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο
Γιώργος Οικονομάκης, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Παναγιώτης Σωτήρης, Πάντειο Πανεπιστήμιο


«Και μόνο ο τρόπος που αντικρύζουνε οι πνευματικοί ηγέτες της αστικής κοινωνίας μια τόσο σοβαρή και πολυχρόνια διαταραχή μέσα στην ανώτερη παιδεία, αυτό το ξεσήκωμα της αγανάχτησης και της αηδίας των σπουδαστών κάθε χρόνο, αυτή την τόσο επίμονη άρνησή τους να γυρίσουν στα θρανία και στην αποπνιχτική ατμόσφαιρα των αιθουσών, αυτόν τον αγώνα τους το σκληρό που φτάνει να αντιμετωπίζει και το θάνατο, ο τρόπος ο επιπόλαιος που τα βλέπουν όλα αυτά οι πρυτάνεις και οι καθηγητάδες, οι υπουργοί και οι αρχηγοί των κομμάτων, οι δημοσιογράφοι και οι διανοούμενοι, μαρτυρεί και μόνο αυτό για την ηθική και πνευματική χρεωκοπία ετούτης εδώ της σύγχρονης κοινωνίας.»
Δημήτρης Γληνός (1936)


Τις τελευταίες μέρες ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα Πανεπιστήμια: το φάντασμα της «βίας». Μια πληθώρα δημοσιευμάτων παρουσιάζει τα Πανεπιστήμια να βρίσκονται σε ομηρία από «τραμπούκους», «μειοψηφίες», «τυχοδιωκτικές ομάδες» που παρακωλύουν τη λειτουργία των οργάνων και «βιαιοπραγούν» εναντίον των καθηγητών. Πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι ακόμη και τμήματα της Αριστεράς διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την «κρίση στα ΑΕΙ» και «καταδικάζουν τη βία».

Το πρόβλημα είναι ότι όλη η συντονισμένη ρητορική δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την πραγματικότητα. Αποτελεί διαστρέβλωση της πραγματικότητας και συνειδητή προσπάθεια συκοφάντησης του μαχόμενου φοιτητικού κινήματος (μέσα και από την προπαγανδιστική αξιοποίηση μεμονωμένων πρακτικών έξω από το φοιτητικό κίνημα). Εκφράζει την αντίδραση για τη νικηφόρα δράση των φοιτητών ενάντια στην αναθεώρηση του Συντάγματος και για την ανατροπή του Νόμου-Πλαισίου.

Βία στα πανεπιστήμια όντως υπάρχει. Μόνο που προέρχεται από τη μεριά του κράτους, του πανεπιστημιακού μηχανισμού και των κατασταλτικών μηχανισμών. Βία είναι η προσπάθεια να νομιμοποιηθούν με συνταγματικό πραξικόπημα της κυβέρνησης τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Βία είναι ο εκβιασμός του Υπουργείου για τους τετραετείς προγραμματισμούς, τους εσωτερικούς κανονισμούς και τα συγγράμματα. Βία είναι η προσπάθεια με κάθε τρόπο να παρθούν αποφάσεις σε συγκλήτους ενάντια στη βούληση της πανεπιστημιακής κοινότητας. Βία είναι η παρουσία τραμπούκων και ΜΑΤ για να «περιφρουρήσουν» τις εκλογές – παρωδία.

Απέναντι σε αυτό η στάση των φοιτητών δεν είναι βία, αλλά αντίσταση. Αντίσταση είναι να μην επιτρέπουν σε συγκλήτους, τμήματα και τομείς να παίρνουν αποφάσεις εφαρμογής του Νόμου-Πλαισίου πράγμα που όφειλε να κάνει μαζικά όλη η πανεπιστημιακή κοινότητα. Αντίσταση είναι να απαιτούν από Πρυτάνεις και Προέδρους να πάρουν θέση κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Αντίσταση είναι να κάνεις πραγματικό αγώνα ενάντια στις βασικές πτυχές του Νόμου-Πλαισίου με στόχο την οριστική ανατροπή του. Αντίσταση είναι να κάνουν πράξη αυτή τη θέση των συλλόγων φοιτητές και μάλιστα από εκείνες τις τάσεις του φοιτητικού κινήματος που ουδέποτε συμμετείχαν στις συναλλαγές γύρω από πρυτανικές και προεδρικές εκλογές. Αντίσταση είναι να συγκρούονται με τα ΜΑΤ και τους παρακρατικούς μπράβους της ΔΑΠ.

Σήμερα οι φοιτητές με τη δράση τους υπερασπίζονται το δημόσιο Πανεπιστήμιο, την αξιοπρέπεια της Πανεπιστημιακής κοινότητας, τη δυνατότητα να υπάρχουν μαζικά κοινωνικά κινήματα. Και με όσα κάνουν τις τελευταίες μέρες υψώνουν ανάχωμα απέναντι στην προσπάθεια να εμπεδωθούν οι νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στο Πανεπιστήμιο.

Όσοι σπεύδουν σήμερα να «καταδικάσουν» τους φοιτητές και τη δράση τους, αντικειμενικά, είτε το θέλουν είτε όχι, συμπαρατάσσονται με την κυβέρνηση και την πολιτική της. Και αυτό οφείλουν να το αναλογιστούν και όσοι από την Αριστερά συμπαρατάσσονται με το κλίμα «καταδίκης της βίας».

40 χρόνια μετά το Μάη του 68 (που όλοι έσπευσαν να τιμήσουν…), στην Αριστερά δεν ταιριάζουν ούτε τα νεοσυντηρητικά αντανακλαστικά, ούτε η συμπόρευση με το ακαδημαϊκό μανδαρινισμό και τον εσμό των παλαιών και όψιμων ανανηψάντων του εκσυγχρονισμού.

Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, χρειάζεται να βρεθούμε όλοι στο πλευρό των φοιτητών. Να σπάσουμε το πέπλο της σιωπής και της διαστρέβλωσης για τη δράση και τις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος. Να αντισταθούμε σε όλες τις προσπάθειες αποστείρωσης του Πανεπιστημίου από τη βασική δύναμη ανανέωσής του, που ήταν το φοιτητικό κίνημα. Να βρούμε ξανά δρόμους αγωνιστικής συμπόρευσης του πανεκπαιδευτικού μετώπου. Τόσο η απαίτηση να συνεχιστεί η καθημερινή μάχη ενάντια στο Νόμο-Πλαίσιο και την εφαρμογή του, όσο και η πρόκληση να απαντήσουμε αγωνιστικά στη μεθόδευση για τη νομιμοποίηση των ΚΕΣ, μας φέρνουν όλους και όλες αντιμέτωπους με τις ευθύνες μας.